Tijdens mijn wandeling zondagmiddag, viel deze boom met bordje me op. Het was voor mij niet toevallig dat net deze boom met net dat bordje zomaar in mijn oog vielen.
De hele zondagvoormiddag was ik aan het denken aan het werk, en aan de dochter, en aan klusjes in huis, en aan zoveel meer dingen, tot ik er bijna gek van werd. Gek wordend van mijn eigen gedachten keek ik naar buiten en zag dat er een fikse wind op stak. Dus mijn plan werd aangewakkerd: naar buiten! Frisse lucht in de longen en tussen de oren!
En nog geen kilometer ver, in het kleine bosje, richting wandelpad tussen de velden, trokken deze boom en dat bordje mijn aandacht. Ik kon het niet nalaten om er een foto van te maken, aangezien het iets in me in beweging bracht.
Het opschrift ‘Rustgebied – Geen vrije toegang’ vertelde me zoveel over mezelf. En misschien ook over jou? Ik ging nadenken over mijn rustgebied. Over mijn rust. En of dat een gebied had. En al heel snel kwam ik tot de conclusie dat beiden niet makkelijk bereikbaar zijn voor me. Het is niet makkelijk om in mijn hoofd tot rust te komen. Ik ben nogal een overdenker. Geen doemdenker! Een OVER-denker. Ik denk veel OVER dingen. En dat maakt dat ik ze wel eens stuk denk. Herkenbaar? Iemand?
De corona pandemie en alle gevolgen en maatregelen daarvan, maken dat velen thuis zijn, van thuis uit werken, niet meer werken, niet gewerkt hebben om eigen redenen. En je zou denken dat dit rust zou bieden. Maar niets is minder waar. Op allerhande media horen we dat mensen zich zorgen maken, “ze maken er het beste van”. Zorgen om het virus en alle mogelijke gevolgen daarvan. Zorgen om de zaak. Zorgen om de financiën. Zorgen om de hoeveelheid tijd die je nu verplicht samen moet doorbrengen, terwijl de relatie misschien al op zijn verst gestretcht was. Zorgen om zoveel meer dingen…
Hoe vrij is onze toegang tot ons eigen rustgebied? Hoe komt het toch dat we zoveel moeite moeten doen om allereerst nog maar na te denken over wat ons echt rust biedt? En hoe komt het toch dat we dan nog meer moeite moeten doen om naar dat gebied te gaan? En hoe komt het toch dat dit gebied voor sommigen – zeker in deze tijden – niet haalbaar of zelfs denkbaar is?
Ook ik maak me zorgen. Ik maak me zorgen om mijn mama die alleen thuis is en helemaal aangewezen op de boodschappen die mijn broer of ik haar brengen. Dagelijks hebben we contact. Het gaat goed met haar. En toch maak ik me zorgen. En ik maak me zorgen om mijn oma die in een rusthuis zit. Een geweldig rusthuis! Zeker weten! En met de laatste berichten van uitbraken in rusthuizen… ik moet er niet aan denken. Een mensje van 93 heeft maar een klein iets nodig om… nee… ik wil niet verder denken. Het gaat goed met haar. En toch maak ik me zorgen. Ik maak me zorgen om mijn dochter. Zij stelt het goed! Ik geniet ervan dat we zo veel samen thuis zijn. En ik kan nog meer zien wat een geweldige jonge vrouw ze is. En ik maak me zorgen om haar school. Ze studeert dit schooljaar af. Studeert ze dit schooljaar af? En zal het met de daar bijhorende ceremonie zijn? Ik kijk er al 6 jaar naar uit om haar te zien afzwaaien met omhoog gegooide baret en al. Dus ik verval in denken… veel denken.. En hopen.
En ik maak met zorgen om jou! Jij die in rouw bent op dit moment. Jij die weet dat een familielid, een vriend, een geliefde de strijd niet zal halen. Jij die net iemand heeft moeten afgeven, en je kon en mocht die laatste momenten er niet bij zijn. Jij die een begrafenis te regelen hebt. In deze tijden van restrictie boven op restrictie.
Hoe maak jij het? Hoe ver af ligt jouw Rustgebied? Voelt het alsof dat op een ander continent ligt? Of voelt het heel nabij, en toch raak je er niet?
Weet dat we er zijn voor je! Op welke manier dan ook. Op de manier die jou helpt! Dit kan via Messenger. Via WhatsApp. Via Zoom. Via Teams. Via Mail. Via Telefoon. Via Sms. Via Facebook. Via Instagram. Via LinkedIn.
Je ziet… we zijn écht nabij! En we maken heel graag tijd voor jou om samen te zoeken naar misschien die milliseconde rust.