Solid, solid as a rock. Wie kent het lied van Ashford and Simpson niet? Sinds ik deze steen zag (en fotografeerde) blijft het lied me in mijn gedachten zitten. Ik neurie het op de onmogelijkste momenten. En ja, ik word er ambetant van. š
Solide, sterk als een steen. Deze steen lijkt uit de aarde te groeien, zijn eigen plek in te nemen. Zijn plek te nƩmen, er te staan. No matter what! Hij is!
Zeker nu hebben we het gevoel dat we moeten blijven staan. Dat we niet onderuit mogen gaan. En niets is minder waar. Dit is misschien wel net het moment om te gaan zitten? Om er op te vertrouwen dat je niet ten onder gaat? Het zijn harde tijden, zeker ook voor mensen in rouw. Zeker ook voor mensen die geliefden moeten loslaten in tijden van of aan Corona. De smerige ziekte die zoveel neemt.
Geef jezelf toestemming om niet stevig als een rots te staan. Geef jezelf toestemming om net die wankele zachtheid te voelen. Geef jezelf toestemming om te voelen ā hoe pijnlijk of rauw ook. En reik uit! Reik uit naar familie of naar vrienden. Laat weten dat je rouwt. Laat weten dat je kwaad bent, of verdrietig. Laat weten dat je slecht slaapt, niet meer eet, of net heel veel eet. Laat weten dat je je nergens op kan concentreren. Laat weten dat de enige rust die je nog kan voelen na een glas wijn is. Ik sprak over wankele zachtheid. Ja, rouwen is ook zacht zijn. Vooral zacht naar jezelf durven zijn. Jezelf de toestemming geven om te voelen, is al een nieuwe stap, misschien. Want leerden we niet om vooral door te gaan. Even ons af te schudden, even te duizelen om dan de stevige tred weer in te zetten?
De hardheid of de rauwheid van rouw waar je nu misschien in zit, zal verzachten. En deze zal vooral verzachten als jij leeft wat je voelt. Als je kwaadheid voelt ā leef die dan. Als je verdriet voelt ā leef die dan. Als je angst voelt ā leef die dan.
Tijd heelt de wonde niet. Wanneer je met je kleine teen tegen deze solide steen aanloopt en je breekt je teen, zal deze breuk helen. Maar je zal altijd op fotoās blijven zien dat je teen ooit gebroken was. En bij verandering van weer, zal je je teen waarschijnlijk voelen. De rest van je leven. Zo is het ook met rouw. De hardheid zal verzachten, maar de diepte zal altijd voelbaar blijven.
En dit komt omdat rouwen liefde is. Rouwen houdt liefde in. En liefde houdt rouwen in.
ć³ć”ć³ć